How to survive a safari...

Hluhluwe National Park
17 november 2016

Vanochtend om 4:30 uur stonden we op. Tegelijk met de zonsopgang reden we naar het National Park, 3km bij het hostel vandaan. Om klokslag 5:00, de openingstijd van het park, reden we naar binnen. We hadden allebei al snel een Jurassic Park gevoel; rijdend over onverharde wegen, wetend dat je indrukwekkende natuur zult gaan tegenkomen, maar waar en wat precies is een raadsel. Al snel zagen we onze eerste zebra's en in de verte een giraffe! Wauw!
Voor ons vertrek naar Zuid-Afrika hadden we van veel mensen gehoord dat er zo ontzettend veel zebras zouden zijn, dat je die al snel niet meer zo bijzonder vindt. Misschien een geluk bij een ongeluk dan voor ons: dit was onze tweede keer zebra en we vonden ze fantastisch :)

Flink wat turen en zoeken later reden we over een bruggetje en toen we naar links keken lagen daar drie witte neushoorns in een modderpoel!!!! Reusachtige beesten, twee volwassen dieren en een wat jonger, maar evengoed groot dier negeerden ons volledig en gingen door met hun ochtendbad.
Eerder hadden we van iemand gehoord dat veel parken uit voorzorg de hoorn van de neushoorns afzagen, zodat ze niet gedood worden voor stroperij. Deze hoorns worden dan met een certificaat in een kluis bewaard en dit wordt regelmatig gecontroleerd. Ergens waren we best opgelucht te zien dat deze neushoorns gewoon hun hoorn nog hadden.

We besloten een andere afslag te nemen en kwamen via een dirt road op een prachtig pad over heuvelruggen en met fantastisch uitzicht over de bergen van dit park. Ineens stopte Tom met rijden en recht voor ons stonden drie giraffes! We reden steeds een stukje dichterbij en kwamen echt op een paar meter afstand van de kameelperdjies (giraffes in Zuid-Afrikaans). Opeens schrok degene die het dichtst bij ons stond, hij maakte een huppeltje en dook weg achter hoge bosjes. Vlak daarna kwam er een koppie om het hoekje gluren en een geschrokken maar nieuwsgierige giraffe bekeek ons nog eens nader. We moesten hard lachen om dit super schattige beeld :D

We zagen op de kaart van het park dat een paar km verderop deze weg een riviertje overstak. Er stond bij vermeld dat deze weg alleen toegankelijk was voor 4x4 voertuigen en dat daar rijden op eigen risico was. Klonk als best ruig terrein! We besloten door te rijden om een kijkje te nemen, met in ons achterhoofd dat we altijd om konden keren. Daarbij komt dat het de afgelopen tijd heel droog was geweest (de afgelopen 5 jaar heeft het hier nauwelijks geregend, dit was de ergste droogteperiode sinds 100 jaar). Toen we aankwamen bij het riviertje was het inderdaad een klein kabbelend stroompje en konden we de betonnen oversteek zien liggen. Alleen de weg naar de oversteek was gedeeltelijk weggeslagen, waardoor er een flinke schans was ontstaan. Na flink twijfelen besloten we er links langs te rijden, door de brede berm en over de droge rivierbedding, om dan ongeveer halverwege het beton weer op te rijden. We zetten de auto in 4x4 en op dat moment zag Tom uit zijn raam een flinke pootafdruk in de modder. Wauw, dat kon echt niets anders zijn dan de print van een leeuw! Hoe tof, misschien zouden we hem of haar aan de andere kant van het water wel zien...

Tom gaf flink gas en met een goede vaart reden we van het pad de rivierbedding in. We zakten bijna tot aan de deuren in de modder en.... zaten muurvast.... Neeeee!!!
Een ogenblik keken we elkaar aan en we zagen de paniek in elkaars ogen. Hoe krijgen we het voor elkaar?!! Met geen mogelijkheid was er beweging in de auto te krijgen, zelfs niet in de diflock functie. Snel zette ik mijn telefoon aan, maar natuurlijk hadden we geen bereik. Tom begon SOS te toeteren maar we hadden zelf gezien hoe groot het park was en hoe weinig toeristen er in rond reden.
Uiteindelijk ben ik op het dak geklommen waar ik één streepje bereik had met het Zuid-Afrikaanse simkaartje dat we gelukkig hadden gekocht. Ik smste het hostel waar we die nacht verbleven hadden met onze exacte locatie en vlak daarna had ik voldoende bereik om te bellen. Er stond nergens een noodnummer van het park, dus belden we met de Reservations. Meteen werden we doorgeschakeld met het kantoor van het park. We moesten hen 5 minuten later terug bellen, maar toen hadden we natuurlijk geen bereik meer...
Gelukkig kwam er ongeveer 20 minuten later een pick-up truck met 2 hoofdschuddende mannen. We schaamden ons inmiddels diep, voelde ons echt de stomme, naïeve toeristen. Ze riepen dat ze een tractor zouden gaan halen maar dat dat wel een tijdje zou gaan duren. Inmiddels was het 8:30 uur en begon de zon behoorlijk door te komen. Volgens de thermometer van de auto zou het buiten ongeveer 25°C zijn, maar in de auto kwamen de sauna-temperaturen dichterbij. We durfden de ramen niet echt ver open te doen en uit de auto gaan was al helemaal geen optie: we waren ons heel erg bewust van onze prooi-positie... We hadden wel onze dunne reishanddoeken voor de ramen gehangen, dit scheelde wel iets.
Na dik een uur wachten klonk er een luid gebrom in de verte. De trekker! 2 donkere mannen stapten uit aan de overkant van de rivier. Na wat heen en weer geroep besloten ze dat ze ons beter achteruit er uit konden trekken, in plaats van vooruit de hele rivier door. De trekker stak het water over, maar kwam ook niet heel veel verder en kwam ook bijna vast te zitten. We hielden ons hart vast... De chauffeur besloot om 8 km om te rijden terwijl zijn maat bij ons bleef. We vroegen of we wel veilig waren buiten de auto; ook zij hadden de sporen van de leeuw ("big male, BIG lion!") gezien, maar we kregen alleen een "Yes, yes" terug. Later bleek dat deze man geen woord Engels sprak en ons helemaal niet verstond.
Terwijl de trekker omreed, begonnen wij alvast met z'n 3en met graven. We hadden gelukkig een redelijke schep achterin de auto liggen en we hadden een inklapbaar schepje mee en met je handen kom je ook een heel eind. Tegen de tijd dat de trekker terug was, hadden we de auto die eerst tot zijn assen ingegraven stond, bijna helemaal uitgegraven. Één van ons hield steeds angstvallig de omgeving in de gaten, alhoewel onze redders dat maar onzin leken te vinden. Tom ging in de auto zitten en al gauw trok de trekker ons er vrij soepel aan onze sleepkabel uit! YES!!! Maarrrr... we hadden niet te vroeg mogen juichen. Vlak voordat de auto op het solide stuk stond, gleed de auto door de modder zijwaarts en gleed recht op een modderpoel af! De auto belandde biiiiiiiiijna op zijn kant, met Tom er nog in!! Waaaaah! Samen met onze niet-engels-sprekende chauffeur duwde ik uit alle macht tegen de overhellende zijkant van de auto, alsof dat nut zou hebben... De trekker stopte en de auto leek net aan zijn balans te hebben gevonden in een hoek van 45°, terwijl Tom lijkbleek in de wagen hing, de modderpoel angstvallig dichtbij.
Uiteindelijk wist Tom er uit te klimmen en zat er niets anders op dan de hele schuine helling weg te graven. Ruim 2 uur hebben we in de brandende zon staan ploeteren, elkaar met zijn 4en afwisselend. Godzijdank hadden wij nog 2x 5 liter water en een flinke voorraad koekjes achterin de auto!!
Uiteindelijk stond de auto een stuk horizontale en durfden we de trekker weer te starten. Een paar spannende minuten later stonden we weer op de verharde weg!!!!! YES!!!! HET WAS GELUKT!!! De mannen maakten helemaal een vreugdesdansje van geluk en ook wij durfden weer opgelucht adem te halen :D
Toen we de mannen vroegen wat wij hen verschuldigd waren, zeiden ze dat dit gewoon bij hun werk hoort en dat dit niets kost... Verbaasd keken we elkaar aan. We vroegen de goed Engels sprekende man naar zijn uurloon, die wist hij niet maar zijn dagloon was 300 Rand (ongeveer 20 euro ). We gaven beide mannen 300 Rand per persoon, wat nog meer vreugdesdansjes, knuffels en bijna tranen van weerskanten opleverde. Onze helden!!!!!! Inmiddels was het 12:30 en was het 4 uur geleden dat we elkaar in paniek aankeken. We lieten 1 fles water bij hen achter en wisten niet hoe snel we via de geasfalteerde weg naar het (luxe) restaurant midden in het park moesten komen. Tijd voor koude cola, schone kleren en een stevige maaltijd, want van een romantisch ontbijtje in het park was het niet echt gekomen....

We durfden daarna niet echt meer van de paden af en bleven angstvallig op de geasfalteerde wegen en de betrouwbaar uitziende dirtroads. We hebben nog een heleboel zebra's, neushoorns en verschillende soorten herten gezien. We wilden nog erg graag een katachtige zien en olifanten natuurlijk, maar toen het rond 18:00 schemerig begon te worden, besloten we toch maar richting de uitgang te gaan. Nog geen 5 minuten voordat we het park verlieten, stonden er rechts van ons 2 tourwagentjes stil. Toen ik nog eens goed keek, zag ik de silhouetten van een kudde olifanten!!!! Alsof we dit verdiend hadden na onze heftige dag, kregen we een hele kudde van heel dichtbij te zien, inclusief babies. Wauw, wat een indrukwekkende, heftige dag!

's Avonds zijn we terug gegaan naar de Backpackers' waar we de avond daarvoor ook verbleven hadden
De eigenaar van het hostel, die al zo'n 16 jaar gamedrives (safari) in het park organiseert, was zwaar onder de indruk van ons verhaal en vooral van de foto van de voetafdruk van de leeuw. Hij kon zich goed voorstellen dat wij hadden gedacht er omheen te kunnen en vond het bizar hoe scheef de auto had gestaan. we mochten van geluk spreken...

Na het eten kregen we nog een laatste avontuur voor die dag voor onze kiezen: een enoooooorme onweersbui! De flitsen kwamen zo snel achter elkaar dat het wel daglicht leek en de spanning bouwde steeds verder op
Binnen no-time lag de stroom er uit en stond het huis te trillen van de Mega heftige klappen, die helemaal zeer deden in onze oren! Tom was als een kind zo blij, terwijl ik liever onder de tafel was gekropen en me tussen de honden in wilde verschuilen voor deze hel.

We hadden een redelijk gezellige avond met de eigenaar en 2 van zijn local vrienden die toen wij aankwamen al compleet lazarus waren en kregen een bed binnen aangeboden vanwege het weer. Uitgeput vielen we na 2 biertjes in slaap
WAT EEN DAG!