"Werk"week 1

Regen... maandag 4 januari

Wat vandaag mijn eerste werkdag moest worden, is letterlijk in het water gevallen. Vanochtend om half 6 sprong ik m'n bedje uit (niet helemaal letterlijk, want ik lig bovenop een 3-dubbel stapelbed...) en heb mijn ontbijt gegeten. Na het ontbijt hoorde ik van een paar jongens dat ons werk geannuleerd was! Het regende te hard, dus de trekker zou dan vast komen te staan in de modder. Shit! Mijn eerste werkdag ging dus niet door. Ik ben eventjes op internet gegaan en daarna maar weer m'n bedje in. Ik denk dat dit een van de eerste keren is dat ik hier in Australië tot 12 uur in mijn bed gelegen heb. Maar er is hier in Bundaberg gewoon niks te doen, dus zoveel andere opties had ik niet. Toen ik uit mijn bed kwam vertelde een van de Duitse jongens met wie ik op een kamer lig dat zij een gratis lunch gingen halen. 2 Japanse jongens wisten een plek waar een paar keer per week lunches uitgedeeld werden. Nu is dit in Australië niet zo heel gek, want in Sydney bijvoorbeeld staan er regelmatig organisaties broodjes hotdog uit te delen. Het is een algemene reclamestunt hier.
Toen ik met de Japanners en Duitsers meeging kwamen we bij een klein gebouwtje. Hier was het, vertelde een van de Japanse jongens in zijn beste Engels (waar dus nog steeds niks van te verstaan was). Nog voordat we goed en wel binnen waren werden we op een stoel gezet en kregen we een bord dampende groentesoep en twee sneetjes brood voorgeschoteld. Wilden we koffie of thee? Een beetje overdonderd vroeg ik om een kopje thee en nam ik voorzichtig een hapje van mijn soep. Totdat mijn oog viel op een bordje boven de deur: “For those who really need it!”
NEE!!! Het was een soort Voedselbank! Mensen die geen baan, huis of familie hadden, of verslaafd waren, of gewoon écht het eten nodig hadden konden daar 3x per week hun bordje soep halen en kregen een broodpakketje mee naar huis. En ik zat daar nu al hun eten op te eten!
Ik, de backpacker, die er zelf voor gekozen heeft om low-budget te leven. Elk moment van de week kan ik besluiten om terug naar Nederland te gaan, ik kan ontsnappen uit dit leven als ik wil. Maar al die mensen, die geen uitweg hebben, die NIET zomaar terug naar huis kunnen omdat ze die gewoon niet hébben... Ik denk dat ik me nog nooit zó schuldig gevoeld heb!
Met een schuldig gezichtje liep ik naar een van de mensen die ons de borden soep had geserveerd en legde de hele situatie uit. Ik vroeg of ik haar misschien met iets kon helpen, of ik iets terug kon doen. Zij zei dat ik nu dus gewoon een keertje mazzel had gehad, en dat het me goed stond dat ik kwam vragen of ik iets terug kon doen.
Ik heb een paar dollar in het bakje met donaties achter gelaten om me toch niet zo héél schuldig te voelen :) Maar ik heb er de hele dag een rotgevoel aan overgehouden.

's Avonds heb ik samen met Helle, een Deens meisje, worstjes met sla en rijst gekookt en ben op tijd naar bed gegaan. Het was eindelijk droog, dus misschien dat we morgen wel aan het werk konden!

Karma! Dinsdag 5 januari

Vanochtend bleek ons werk alweer geannuleerd te zijn. Heel erg balen!
Ik besloot dat ik niet langer wilde afwachten totdat ik eindelijk héél misschien een baantje zou hebben, dus ben ik naar het internetcafé gegaan om mijn CV uit te printen. Hiermee ben ik langs een paar winkels gegaan, maar de meeste winkels hadden wel genoeg mensen. Bij de Surfshop heb ik mijn CV achtergelaten en er is een goeie kans dat ik teruggebeld wordt! Als laatste vraag vroeg de vrouw of ik wel eens met kleren had gewerkt. Helaas moest ik daar nee op zeggen. Een beetje teleurgesteld zei de mevrouw dat ik er dan maar niet teveel op moet hopen. Balen!

Toen ik terugliep kwam ik langs een groot gebouw met allemaal ramen. Op de grond zag ik een heel klein vogeltje zitten! Het was een honing-etertje, want hij had een erg lange snavel, was helemaal grijs en heel klein. Waarschijnlijk was hij tegen een van de ramen aangevlogen, want hij zat heel versuft op de grond. Toen ik het diertje oppakte klemde het stevig zijn klauwtjes om mijn vingers en liet me niet meer gaan!
Eventjes bleef ik staan, vertwijfeld om me heen kijkend en niet goed wetend wat ik hier nou mee moest. Net toen ik besloot het beestje dan maar mee te nemen naar het hostel totdat het wat beter zou zijn, kwam er een jongetje naar me toegelopen. “Look daddy, that girl got a little bird! I think he knocked the window or so!” De vader kwam ook een kijkje nemen en ik raakte met hen aan de praat. De man vroeg waar ik vandaan kwam en wat ik in Bundaberg deed, omdat hij kon horen dat ik wel een accent had in mijn Engels. Ik vertelde dat ik aan het backpacken was en hier hoopte een baantje te vinden. Ook vertelde ik dat vanwege de regen er niet zoveel werk was in het fruitplukken. De man dacht even na, en zei toen: “Oh well.. I might have a job for you.. It's not that well-paid, only 20 dollars an hour, but think about it, I'll give you my number and you can call me if you want.” Vol verbazing en dolgelukkig zei ik dat ik daar niet over na hoefde te denken! Dus morgen wordt ik teruggebeld!
Dit werk is van 17.00 uur tot 19.30, elke dag. Dus ik kan nog steeds fruitplukken, want dat duurt tot ongeveer 16.00 uur. Even snel wat drinken, douchen en door naar m'n volgende baantje!

En dit allemaal met dank aan het lieve, arme vogeltje :) In Australië hebben ze een codewoord voor dingen zoals dit: Karma.

Het vogeltje heb ik naar een dierenpark vlakbij gebracht, waar ze er verder voor zouden zorgen.
En om het te vieren ga ik vanavond pizza eten, want het is cheap-tuesday!

Tototototomaten... woensdag 5 januari

Yes! Eindelijk ging mijn werk door vandaag! Van 9 tot 12 heb ik aan de lopende band gestaan om tomaten te sorteren. Het was een erg kort dagje, maar zeker beter dan niets.
Ik moet wel zeggen: ik kan geen tomáát meer zien!! Wat gaat dat ontzettend snel zeg, respect voor alle mensen die aan de lopende band werken!

Ik ben benieuwd wat mijn werk morgen is en of de meneer van het grasmaaien en schoonmaken nog terug belt...