Fraser Island, Kerstmis, Oud en Nieuw!

Fraser Island, Vrijdag 25 december & Zaterdag 26 december

's Ochtends om 7.15 uur werden we door onze touringcar opgehaald om naar het grootste zandeiland ter wereld te gaan! Na een busrit van bijna een uur langs alle campings en hostels kwamen we aan bij de ferry naar Fraser, en nog geen 40 minuten later zaten we in een echte beach-cruiser-bus! Deze bus lijkt best een beetje op de normale bussen, alleen dan in een soort leger-uitvoering. Hoog van de grond, grote banden en een soort gepantserd glas.
Toen onze trip begon bleek waarom: het is alsof je door de duinen rijdt, op een mul zandpad. En dat de hele weg!
Na een ritje van een half uur werden we afgezet bij een smal paadje naar beneden. Als we dit paadje zouden volgen, kwamen we langs een mooie route door een soort jungle/regenwoud. We liepen langs een kraakheldere creek (beekje) tussen palmbomen en lianen door, kwamen hagedissen, slangen en spinnen tegen en nog veel meer! Na deze wandeling nam de gids ons mee naar de Highway. Een highway is een erkende snelweg, dus verwachtingsvol dachten wij even van het gehobbel en het gebonk af te zijn. Toen we op het strand uitkwamen was iedereen verbaasd: Waar is die highway nou? Totdat de gids uitlegde dat het strand de highway van Fraser Island is. Vol gas (80 km/h) sjeesden we over het zand, door de kuilen, over de hobbels en slalommend om de andere 4WD's heen. Af en toe kwamen we zelfs los van onze stoelen! Dit was echt een onwijs gave ervaring, weer zoiets wat je meegemaakt moet hebben om te snappen. Zoveel verkeer, op het strand!
De gids bracht ons naar een van de bijzondere meren van Fraser Island. De meren hier ontstaan door een waterbron in de grond. Het regenwater wordt opgenomen en komt uiteindelijk in een van de meren of beekjes samen.
We hebben even lekker gezwommen in het koele water, geprobeerd de (volgens ons) sardientjes met onze handen te vangen en toen gingen we weer terug naar Central Station, waar we gelunched hebben.
Na de lunch reden we helemaal naar de andere kant van het eiland, naar Indian Heads.
Dit is de enige rots op het hele eiland. Er zijn wel gedeeltes met sandstone, maar echt harde rots is er verder niet.
Indian Heads heeft zijn naam gekregen door de aboriginals. Heel veel jaar geleden, toen een ontdekkingsreiziger (ik weet geen details meer, dus vandaar dat ik het maar op 'een ontdekkingsreiziger' hou...) langs Fraser Island kwam, werd hij nagekeken door allemaal mensen op deze rots. Voor hem waren alle vreemde, donkere mensen indianen. Vandaar dat dit punt zo genoemd is.
We hebben de rots beklommen en van bovenaf had je een prachtig uitzicht op de stranden en de zee. We hebben zelfs roggen en haaien zien zwemmen!

We gingen terug naar Central Station, waar we ook ons avondeten zouden hebben en waar we sliepen.
Onze kerstmaaltijd was gebakken aardappeltjes met droog vlees, maar wél op Fraser Island!!!

De volgende morgen gingen we om 8.00 uur weer op pad. We reden weer een heel stuk over het strand, naar een scheepswrak. Vanaf het wrak reden we door naar Eli Creek. Dit is een van de heldere, ijskoude beekjes op het eiland. Hier hebben we een tijdje gezwommen, gezeten en rondgehangen. En hier is mijn camera stuk gegaan. Mijn camera is waterproof, maar waarschijnlijk is er iets mis gegaan. Er kwam bijna een heel bekertje water uit!

Helaas heb ik dus geen foto's kunnen maken van Lake McKenzie. Dit meer is wereldwijd bekend, omdat het een van de helderste zoetwater-meren op aarde is. In dit gedeelte van het eiland zit bijna geen voeding in de grond, waardoor er geen algen, planten of vissen in het water leven. Het zand is spierwit en zelfs als je niet meer kunt staan kun je je voeten nog zien! Het is net een zwembad, maar dan met zand op de bodem :)

Nadat we dit prachtige meer bekeken hebben, was het helaas alweer tijd om te gaan. We reden nog een heel stuk over het eiland, over de hobbelige weggetjes (waar je maar 30 mag) en nog een stukje over het strand.
Om een uur of 8 's avonds waren we terug op de camping en zat onze geweldige witte kerst er op!

Byron Bay, zondag 27 december

Vanochtend om 7 uur zijn we vertrokken. We wilden graag alvast een stuk naar beneden rijden, omdat Gerben 1 januari weer op het vliegveld in Sydney moest zijn. We besloten dus naar beneden, naar Byron Bay te rijden. Dit zou ons ongeveer 8 uur rijden kosten.
In Byron aangekomen te zijn bleek álles vol te zitten. Zelfs de campings waren vol, of kostten 40 dollar per persoon per nacht. We besloten om een stukje verder te rijden, richting Break Heads en Lennox Heads. Helaas bleek ook hier álles vol te zitten. We reden een stukje landinwaarts, om het zomervakantie-verkeer te ontlopen, maar ook in Lismore en Ballina was álles vol. Om 7 uur (12 uur rijden later, waarvan ik de laatste 6 heb gereden) besloten we dan toch maar naar de camping in Byron Bay te gaan, voor 1 nachtje, en dan zouden we verder wel zien. We hebben ons tentje opgezet en zijn naar de Cheeky Monkey gegaan. Dit is de backpackerskroeg waar ik ook al met het surfcamp geweest was. We hebben een bord pasta voor 5 dollar gegeten en een gezellige avond gehad.

Zwembadje! Maandag 28 december

Om 4 uur 's nachts werd ik wakker omdat ik het ijskoud had. Dat is wel een beetje raar, midden in de zomer in Australië in een tent! Toen ik me bewoog ontdekte ik waarom: álles was nat! Het had al een paar uur geregend en mijn tas, slaapzak en ik lagen gewoon in een soort zwembad.
Ik heb nog een paar uur proberen de slapen, maar om 7 uur besloot ik toch maar m'n regenjas aan te trekken en naar buiten te gaan. Om half 11 werden ook Hanna en JT wakker. Nadat we de schade bekeken hadden (álles in mijn tas was nat, dus eigenlijk had ik, behalve mijn laptop die gelukkig in de auto lag, niks meer wat droog was), besloten we om ergens een goedkoop motelletje te zoeken.
We reden naar Armidale (weer een uur of 8 rijden) en hebben daar voor 35 dollar per persoon héérlijk alles kunnen drogen, gratis kunnen internetten en super lekker kunnen slapen!
Ik heb er wel weer een ervaring bij die denk ik niet veel mensen hebben: In een motel je Lonely Planet föhnen! :D

Gosford, dinsdag 29 december

Omdat nog steeds niet alles droog was, moesten we opzoek naar een nieuwe slaapplek. Gerben en ik zagen het niet zitten om nog een nacht in de tent te slapen, aangezien het nog steeds regende.
In de laatste school op Leconfield hadden we de uitnodiging van Luke gekregen om rond oud en nieuw bij hem op visite te komen, zodat we vanaf daar makkelijk naar Sydney kunnen rijden. Hij woont in Gosford, ongeveer een uur boven Sydney.
We besloten dus om Luke te bellen, en zijn diezelfde ochtend in 7 uur naar Gosford gereden. We waren meer dan welkom, hebben bij zijn huis lekker ge-BBQ't en konden onze laatste spulletjes drogen.

Schaatsen!!!! woensdag 30 december

Luke wilde ons graag wat leuke plekken in zijn plaats laten zien, dus zijn we langs een uitkijkpost, een paar stranden en wat winkels gereden. Luke vroeg ons wat we wilden doen de rest van de dag: “op het strand liggen, shoppen, een wandeltocht doen, schaatsen...” Schaatsen?! Dat leek ons wel wat, haha! Schaatsen midden in de zomer, in Australië!
Dus zo belandden we op de ijsbaan. Luke had nog maar 1x in zijn leven op schaatsen gestaan, Hanna en JT waren van de foto's maken, zij hoefden niet te schaatsen, en ook Gerben was niet zo heel erg ervaren op de ijzers. Ik benoemde mezelf dus tot schaatsinstructeur. Wat een lol hebben we gehad! Vooral het gezicht van Luke toen ik hem ging laten zien dat je écht wel snel kunt op schaatsen.
Eindelijk payback-time, want ik krijg nog steeds alleen maar te horen dat mijn Engels zo slecht is :( Stomme Australiër, die Luke!! :-P

's Avonds hebben we een rondje over de kermis in Gosford gedaan. Dit lijkt best op de Nederlandse kermissen, alleen probeert elke jongen of meisje die daar werkt je zó ontzettend naar zijn/haar attractie te krijgen! Je bent continu nee aan het zeggen, een soort handelaren-op-de-markt-effect. Wat dat betreft vind ik de Nederlandse kermissen veel leuker!

Na de kermis zijn we naar een club geweest, waar we met een heleboel Australische vrienden van Luke gedronken en gelachen hebben.

NYE, donderdag 31 december

Vraag me niet hoe ik het voor elkaar krijg, maar ik heb het gepresteerd om op oudejaarsdag wakker te worden met een kater... En dan moet de echte feestavond nog beginnen!
We hebben gedag gezegd tegen Luke en zijn met de auto naar Sydney gereden. Als je dan toch in de buurt bent, dan meteen ook maar het echte werk! Op weg naar Harbour Bridge om de grootste vuurwerk show van de wereld te zien.
We hebben 3 uur gereden en de auto iets buiten de stad gezet. Met de trein zijn we naar het centrum gegaan. Hier hadden we met Bart afgesproken, die ook op Leconfield gewerkt heeft. Er bleken een heleboel oud-studenten van de cursus te zijn, dus met een hele grote groep hebben we vanaf 4 uur 's middags ons plekje 100 meter van de brug bezet gehouden!
De avond duurde lang, maar het vuurwerk was fantastisch! We hebben met open ogen en open mond staan kijken. Een fantastisch begin van een nieuw jaar!

Die nacht hebben Hanna en JT in de auto geslapen, terwijl Gerben en ik besloten hadden in het park te blijven. Wij hebben dus op een paar platen karton en onder een vieze, oude handdoek onze nacht doorgebracht. Ik moet zeggen dat ik wel heel lekker geslapen heb :) Beter dan opgevouwen in de auto!

De volgende ochtend hebben we Gerben om 9 uur afgezet op het vliegveld, zijn vakantie zat er weer op. Wij zijn gaan rijden, op naar Bundaberg.
Hanna en JT gaan, voordat ze terug gaan naar de boerderij, nog naar de Whitsundays. Deze liggen ergens tussen Brisbane en Cairns, dus ze rijden toch naar boven. Ik kon met hun meerijden zodat ik in Bundaberg een fruitpluk-baantje kan gaan zoeken.

Na bijna 10 uur rijden besloten we ergens een camping op te gaan zoeken.
We reden door Nambucca Heads toen ik me ineens herinnerde dat ik een adres van iemand had die daar woont!
Margo (mijn tante) heeft een hele tijd geleden door Africa gereisd, waar ze Rodney heeft leren kennen. Rodney is een dierenarts in Nambucca Heads.
Wij gingen opzoek naar zijn praktijk, maar die was natuurlijk niet geopend op 1 januari. Toen we aan iemand vroegen of hij wist waar Rodney Anderson woont, kregen we een hele routebeschrijving naar zijn huis.
We konden het niet helemaal vinden, dus besloten om het nog eens aan een man te vragen, die in zijn tuin met 2 kinderen aan het vliegeren was.
“I'm sorry sir, but do you know where Rodney Anderson lives?” Een grote lach verscheen op zijn mond: “You must be Margo's niece!”
We hadden Rodney gevonden!!!! Vrijwel meteen kregen we de uitnodiging om binnen te komen, we mochten zelfs blijven eten en slapen!
We hebben de hele avond zitten kletsen, over Nederland en Australië, over reizen, over alles. Rodney en zijn vrouw zijn inderdaad erg aardige mensen!

De volgende ochtend zijn we vroeg vertrokken, want we hadden nog zeker 10 uur rijden te gaan naar Bundaberg. JT heeft 6 uur gereden en de laatste 4 uur ben ik achter het stuur gekropen.

En vandaag, zondag 3 januari, zit ik in een werkhostel in Bundaberg. Over een uurtje heb ik een soort sollicitatiegesprek en waarschijnlijk is er hier wel fruitpluk werk te vinden.
Het hostel is te smerig voor woorden, de mensen zijn allemaal Aziatisch of Duits en Bundaberg is een saaie stad, maar ik hoop dat ik een beetje geld kan verdienen hier.

Ik laat jullie snel weten hoe mijn backpackersjob me vergaat!