Rocky Rockhampton

Dinsdag 27 april, Rockhampton

Terwijl ik dit schrijf, zijn we weer terug in Rockhampton, back to where it all started. Het is nog maar 1,5 week geleden dat we hier vandaan vertrokken, maar het voelt veel, véél langer! Wat een ontzettend gave tijd hebben we gehad...

De afgelopen 5 dagen zijn we terug gereden door de outback. Vanaf Cairns gingen we omhoog naar Cape Tribulation. Het bekende, ongeschonden regenwoud! Hier hebben we van de prachtige natuur genoten voordat we de gevaarlijke Daintree River opgingen. Met een boot voeren we langs en door mangroven, opzoek naar krokodillen! In totaal hebben we 5 crocs gezien! Een vrouwtje met jongen, twee babies van 70 cm en 2 mannetjes van ruim 4 meter! Ontzettend indrukwekkend!!

Toen we op de terugweg langs een stopplek in Mt Molloy kwamen, hebben we besloten daar te overnachten. We waren allebei erg moe van een indrukwekkende dag en de regen maakte het zwaar om te rijden. Toen we onze noodles aan het opwarmen waren, werd ons een biertje aangeboden door de buurman. Op het moment dat hij zag dat we noodles gingen eten, kregen we een Tupperware bakje met zelfgemaakt stoofvlees met groenten!! Hier zeiden we natuurlijk geen nee tegen en de rest van de avond hebben we rond een kampvuur doorgebracht met 7 idiote, dronken, oude Ozzies. Maar ze waren wel heel aardig en vriendelijk, zoals eigenlijk alle 'figuren' die tot nu toe ons pad hebben gekruisd.

De volgende morgen hadden we een lange dag voor de boeg. We zouden naar een paar Limestone-grotten gaan in Chilligoe. Chilligoe ligt ruim 180 km landinwaarts van Mt Molloy, maar er is maar één weg heen en één weg terug. Dit betekende dus dat we 360 kilometer zouden gaan rijden om een paar grotten te zien. Volgens onze berekening zou dit ongeveer 3,5 uur duren, dus vertrokken we ruim op tijd, rond een uur of half 7. Toen we in Chilligoe aankwamen was het inmiddels kwart voor 11 (!!) en hadden we een hel van een trip achter de rug. Halverwege de 180 km ging de weg over in dirtroad, en aangezien ons kleine blauwe autootje het niet leuk vind als je harder dan 30 km/h gaat, moesten we het dus érg rustig aan doen... De raampjes hadden besloten niet meer open te willen, het was bijna niet meer uit te houden! Wel hebben we een echte roadtrain (hele lange, zware vrachtwagen waar je écht wel voor aan de kant wil gaan... Soms wel langer dan 50 meter) gezien, maar we hebben ook moeten remmen voor kangoeroes die over de weg springen en we moesten ongeveer 5 minuten wachten op een kudde vee die de weg overstak. Maar de grotten waren zeker de moeite waard :) En de gids ook, volgens Helle!

Vanaf Chilligoe reden we de 180 kilometer langs dezelfde weg terug. We hadden bedacht om helemaal richting Charters Towers te rijden, maar dat zou nog een goede 7 uur rijden zijn. Daarom hadden we besloten om de eerst volgende restarea (in Artherton) op te zoeken en daar lekker ons kamp op te zetten.

De volgende ochtend was het Anzac Day, 25 april. Deze dag heeft voor de Australiërs ongeveer dezelfde betekenis als 4 mei voor ons. De avond ervoor waren we in plaats van op een restarea, op een war-memorial grasveld beland. En ja, het was toegestaan om daar te kamperen. :)
Voordat we vertrokken hebben we eerst nog een tijdje rondgelopen over de oude graven en bij het monument gekeken, waar we een hele uitleg over de oorlog, Anzac Day en nog veel meer kregen van een oude man die klaproosjes aan iedereen uitdeelde.

Vanaf Artherton zijn we ruim 8 uur onderweg geweest naar Charters Towers. We waren zo blij dat we dit niet gister al gedaan hadden! Het was rond de 680 kilometer, wat wij als een goede 7 uur geschat hadden. Dit viel erg tegen, want onderweg was er ontzettend veel werk aan de weg. We moesten dus steeds afremmen. Niet zozeer voor tegemoet komend verkeer, want in deze 8 uur rijden zijn we alleen maar 2 personen-auto's tegenkomen... En 25 roadtrains!
Toen we aankwamen in Charters Towers hadden we ons eerste stoplicht sinds dagen, en de motor besloot om bij dit rood licht af te slaan en niet meer aan te willen. Na de laatste 200 kilometer vol gas gereden te hebben, had ons lieve, blauwe autootje besloten dat het genoeg was. Gelukkig kregen we haar weer aan de praat en konden we nog net de camping halen. Hier hebben we 's avonds met 4 (idiote, maar gezellige) Australische jongens aan de Bundaberg Rum & Coke gezeten, torens gebouwd van onze lege blikjes (zeker 4 meter hoog... zegt wat over ons drinkgedrag. Of over hoe goed we torens kunnen bouwen!) en om half 4 's nachts nog een (illegale) duik in het zwembad genomen. De volgende ochtend werd ik wakker zonder Helle naast me: Zij had besloten met de jongens in het zwembad rond te blijven hangen. Ik voelde de bui al aankomen: ik zou vandaag alles rijden...
Voordat we vertrokken nog een snelle duik in het zwembad en een paar salto's op luchtkussen (Fun!!) en terug ons eigen blauwe sauna'tje in.

Eigenlijk zouden we naar Emerald rijden, maar na 5 (lange) uren had ik besloten dat we toch maar voor Clermont gingen. Onderweg hadden we nog even een paniekmomentje gehad, want vlak nadat we besloten hadden om te gaan tanken bij het volgende station, zagen we een bordje met: “Next fuel 256 km ahead” Omkeren en voltanken dus!!
Veilig en wel in Clermont aangekomen hebben we een rustig middagje gehad, waarin we lekker in de zon in ons boek hebben zitten lezen. Genieten!

Vandaag zijn we naar Sapphire gereden. Dit ligt naast Rubyvale en vlakbij Emerald. Als je deze namen vertaald, heb je Saffier, Robijn en Smaragd. Deze plaatsen zijn bekend vanwege hun Gemfields, waar je de edelstenen van de grond kunt rapen! Helle en ik besloten om het op de makkelijke, toeristische manier te doen. We kochten een zak vol aarde voor 25 dollar en hebben ruim 3 uur zitten wroeten. :) Eerst door een zeef, dan in het water, omkeren en de saffieren liggen gewoon voor het oprapen! Al met al hebben we een heleboel kleine, mooie steentjes gevonden, maar echt iets waardevols zat er niet tussen, jammer genoeg. We zijn nu dus geen stinkend rijke backpackers, maar het was wel een gave ervaring!

Morgen moeten Helle en ik voorgoed afscheid van elkaar nemen. Na deze roadtrip is het tijd om onze eigen wegen te gaan, alhoewel we elkaar waarschijnlijk in Europa nog wel zien .Denemarken is tenslotte maar 500 km bij ons vandaan, na onze tijd hier in Australië is dat helemaal niks!
Morgen zet Helle mij af in Kabra, waar ik voor 2 weken op een boerderij ga werken. Ik ben benieuwd wat voor nieuw avontuur er nu weer op mij staat te wachten!