Time Flies!

Donderdag 20 mei, Time flies!

En toen was het alweer bijna een week geleden dat ik hier op Leconfield aankwam! Het voelt alsof Susi en Hilton mij gisteren van het treinstation opgehaald hebben. Tegelijkertijd voelt het ook alsof ik al wéken hier op Leconfield ben. Tijdens al het reizen heb ik me op veel plekken thuis gevoeld, maar zo 'thuis' als hier zal ik me nergens voelen. Ik ben weer terug op mijn plekje, terug in het boerderijleven! Susi, Hilton, Brian en Sandra zorgden voor een super warm welkom terug. Brian verkondigde dat hij blij was om mijn 'smile' weer te zien :) En samen met Sandra konden we alle herinneringen van mijn school en de tijd dat ik hier werkte ophalen. De boerderij is wel heel erg veranderd. Van de warme, hete zomermaanden (november en december) waarin het gras bruin zag van de droogte, is heel Leconfield omgetoverd tot een soort sprookje. De geel-gouden bomen omlijsten het vertrouwde huis en 's ochtends knispert de vorst op het lichtgroene gras onder je voeten! Vanaf de andere kant van de wereld krijg ik berichtjes over warm weer, eerste zonnestralen en zelfs korte broeken en t-shirts, terwijl het hier bijna niet uit te houden is, zo koud! 's Ochtends is het eerste wat ik doe mijn 3 truien aantrekken en wensen dat ik een fleece-jacket had, terwijl ik 's avonds érg blij ben met mijn kleine verwarming in de caravan.
In plaats van in het Penthouse, waar ik vorige keer bivakkeerde, 'woon' ik nu in een caravan. Het is een stuk kouder, denk ik, maar het is ook wel erg fijn om mijn slaapplek niet te hoeven delen :) Bovendien stap ik 's ochtends uit mijn hutje met een geweldig uitzicht over het riviertje en de bergen.

Meteen de eerste dag dat ik op Leconfield was, mocht ik al paardrijden. Jammer genoeg was Sam, mijn paard van de vorige keer, niet in de paddock vlakbij het huis, dus moest ik het met Lucille doen. En ik dacht dat Sam lui was! Lucille was bijna niet bergafwaarts te krijgen, maar met wat hulp van Susi kon ik haar toch startklaar maken voor de muster. Backpaddock is de grootste paddock en om dit te musteren duurt meestal tussen de 3 en 5 uur. Na 3,5 uur hadden we alle koeien in de yards en konden we de haifas (jonge koeien) van de rest scheiden. Zij zijn nu oud genoeg om zonder hun moeders in de andere paddock rond te grazen.

De rest van de week hebben we nog niet zo heel veel gedaan. Het meeste wat er moest gebeuren was het voorbereiden voor de nieuwe school, die aanstaande maandag start. Zo heb ik geleerd hoe je de banden van een auto moet vervangen (nee, ik wist inderdaad nog niet hoe dat moest, niet lachen!!), hebben we de gaten in de vloer in Pinky's opgevuld met oude kranten en hebben we een heleboel hout gezocht voor de openhaard. De staff bestaat uit Susi, Hilton, Sandra en Dougie. Susi, Hilton en Sandra kende ik al, Dougie is een Australische jongen die hier nu bijna 3 maanden werkt. Waarschijnlijk zal ik veel met hem samen werken komende dagen.
Uiteraard kende ik ook Grope al, de 'buurman' van 4 kilometer verderop. Vorige keer dat ik hier was heeft hij me meegenomen Pighunten en de afspraak staat al dat we dit zeker nog een keer gaan doen, maar dit keer met succes!

Ik denk dat het een goed plan was om mijn ticket naar Bali alvast te boeken, want anders kon het nog wel eens zo zijn dat ik hier véél langer blijf dan mijn plan was... Wat een superplek!