Leconfield II, week 1

Dag lieve allemaal!
Aangezien mijn vorige verhaaltje niet heel spectaculair en indrukwekkend was, besloot ik vandaag om mijn nieuwe avontuur meteen mar spectaculair en vol spanning te beginnen.

Lost in Jackaroo-land, Zondag 22 november, Taree – Tamworth

Leonie en Michael vertelden me gister dat ze me wel naar Tamworth willen brengen! Hoera!! Dat scheelt mij namelijk bijna een hele dag reistijd en ruim 130 dollar. Met de trein zou het 12 uur reizen zijn, terwijl het met de auto een kleine 3 uur is. Michael zei dat we rond 12 uur weg zouden gaan, dus toen ik om 9 uur opstond vanochtend deed ik lekker rustig aan. Om half 11 kwam Leonie vragen of ik al bijna klaar was. Verbaasd keek ik haar aan, we zouden toch om 12 uur pas weg gaan? Boos riep Leonie naar Michael dat hij dus níet tegen mij had gezegd dat we om 10 uur weg gingen... Dit leverde nog even wat stress op; Mijn tas was nog niet helemaal ingepakt en ik moest nog wat laatste dingetjes regelen op internet, nu het nog kon! Bezweet en gestresst stapte ik een kwartier later in de auto, op weg naar mijn nieuwe avontuur!

Ik had met Kate en Sandra, de twee koks op de farm, afgesproken dat ik even naar de boerderij zou bellen zodra ik wist hoelaat we daar aan zouden komen. Zij zouden mij oppikken aan het begin van de dirt-road, zodat we niet met Michael's auto de dirt-road op hoefden. Toen ik na bijna 2,5 uur rijden door bergen en slingerweggetjes (en dat noemen ze dan Highway 1, het leek nog niet eens op een provinciale weg...) eindelijk weer bereik met mijn telefoon had kon ik naar de boerderij bellen, waar iedereen al enthousiast op mijn telefoontje had zitten wachten. Wanneer komt ze nou? :)

Na een half uurtje kwamen we aan in Kootingal dat is het dorpje waar de boerderij bij hoort. Vanaf daar is het nog ongeveer 15 kilometer dirt-road naar de farm. Zand, stof, wildroosters, grind en koeien op de weg dus. :) We besloten maar even aan iemand te vragen waar het begin van de dirt-road was, Echo Hills Road. Toen een echte Aussie-man ons uitgelegd had waar we heen moesten, begon ik toch een beetje te twijfelen. Hoe dichter we bij de plek kwamen waar hij zei dat het zou moeten zijn, hoe minder bekend mij de omgeving voor kwam.. We besloten om voor de zekerheid ook nog maar even iemand anders de weg te vragen, maar toen ook hij zei dat het echt daar was vond Michael dat we daar dan maar gewoon naartoe moesten gaan. Aan het begin van de dirt-road stond helemaal niemand, en ik kon me ook niet herinneren dat dít het begin was, ik moest toegeven dat ik deze plek nog nooit had gezien. Ik dacht dat ik het me dan misschien verbeeld had en dat ik het gewoon niet meer precies wist. Michael reed een heel stuk de dirt-road op, maar na ongeveer 20 minuten rijden gaf TomTom aan dat we alleen maar bij een klein meertje uit zouden komen. We besloten om te keren en ontvangst met mijn telefoon te zoeken, zodat ik Sandra of de boerderij kon bellen. Halverwege de weg kwamen we nog een truck tegen met twee jongens erin, en ook zij beweerden dat we écht de dirt-road af moesten rijden, dan kwamen we bij Echo Hills Road.
Nog één keer hebben we het hele stuk terug gereden, maar toen de benzinemeter aardig naar de E begon te reiken en het inmiddels al bijna 1,5 uur later was dan dat ik met Kate en Sandra had afgesproken, keerden we om. Ik voelde me zó ontzettend schuldig! Leonie en Michael de héle dag onderweg om mij ergens te krijgen wat we niet konden vinden, Kate en Sandra al eeuwen op mij aan het wachten... En ik kon niks doen! Uit alle macht probeerde ik íemand van de boerderij te bellen, maar het vaste nummer was steeds in gesprek en natuurlijk heeft niemand hier bereik met zijn mobieltje. Omdat Michael en Leonie nog zeker 3 uur terug moesten rijden en het al na 4en was zei ik dat ze me dan maar bij het hostel in Tamworth af moesten zetten. Ik had al bedacht dat ik daar dan tot vrijdag zou wachten, want dan is deze school klaar en komt sowieso iedereen de stad in. Dan konden ze me dan oppikken en kon ik eindelijk naar de farm. Het is niet anders.

Toen ik afscheid had genomen van Leonie en Michael en het hostel in liep, zag ik dat ik 2 nieuwe voicemailberichten had. Ik probeerde ze te beluisteren, maar toen ik eindelijk alle instellingen had gedaan (naam inspreken, pincode kiezen enz.) en de berichten kon horen, sprak er een zware stem doorheen: “You are out of cap, please recharge now or you will be disconnected”. Oftewel: beltegoed op! Baal baal baal, dat kon er ook nog wel bij!!!! Lichtelijk scheldend en nu toch wel een beetje zenuwachtig liep ik naar de receptie van het hostel, eigenlijk van plan om alvast in te checken voor mijn eerste nacht daar. Ze vroeg waar ik vandaan kwam en wat ik kwam doen, omdat ze normaal gesproken alleen Leconfield-scholieren in het hostel hebben. Ik probeerde het hele verhaal aan haar uit te leggen en ik zag dat ze moeite had om haar lachen in te houden. Maar de vrouw was heel vriendelijk en liet me even met hun telefoon bellen :)
Toen Sandra de telefoon op nam hoorde ik haar heel hard roepen: “Guys, shut up, it's Ester!!” en het gelach op de achtergrond veranderde in een enthousiast geroezemoes. Ik hoorde Hanna (Nederlands meisje van de staf) roepen dat ze meteen weg ging om me op te pikken uit de stad, wat bijna 3 kwartier rijden is!
Ik kan je vertellen dat ik écht heel erg opgelucht was toen Hanna en JT het hostel binnen stapten, eindelijk terug naar de boerderij! Ze vertelden me dat iedereen heel blij was dat ik terug was. Er waren wat spanningen binnen de staf en het zou goed zijn om een nieuw, enthousiast iemand erbij te krijgen. Blijkbaar heb ik hier echt de blits gemaakt met mijn lach, want in plaats van Ester wordt ik beschreven als “the smiley-girl”...

Ik val midden in een school hier, maar mijn eerste avond terug was meteen super. Heel gezellig, leuke groep, en ik denk dat deze school leuker was dan mijn school. Veel gezelliger :)
Mijn taak hier op de boerderij zal voornamelijk het koken van de maaltijden zijn (kokkie! :D) en verder hoop ik ook een paar keer per week mee te mogen met een mustering ofzo.

Het voelt echt alsof ik na twee weken weer thuis ben gekomen!!! :D

Boring... Maandag 23 november, Leconfield

Hoe enthousiast ik gister ook was, en hoe gaaf ik het hier ook vind, vandaag viel een beetje tegen. Ik wist niet dat cook ook inhield dat je je dus de hele dag verveelt. Toen de studenten vanochtend om 9 uur vertrokken zijn Kate en ik meteen de keuken ingedoken, om te zorgen dat we niet op het heetst van de dag in dat benauwde hok hoefden te zijn. :) Om half 11 waren we klaar met het bereiden van de stew (stoofpotje) en alle andere dingen die gedaan moesten worden. Om half 6 zouden we het af gaan maken zodat het om 7 uur geserveerd kon worden. Dus de rest van de dag hebben we gewacht totdat de studenten terug waren. We hebben McLouds Daughters gekeken en een beetje rondgehangen en een boek gelezen. Ik moet zeggen dat dit een ontzéttend lange dag was.
Na het eten (het dessert was overheerlijke apple-caramel-pudding, made with love by me! :P) gingen we nog even wat drinken en rondhangen in Pinky's. Rond een uur of 11 ging ik na deze saaie, dóódsaaie dag mijn bed in, met een rotgevoel omdat dit niet is wat ik wil.

FUN FUN FUN!! Dinsdag 24 november, Leconfield

Tijdens het ontbijt heb ik met Kate en Sandra gepraat en hun verteld dat ik het koken echt niet leuk vind. Opzich vind ik het helemaal niet erg, en zelfs wel leuk om te koken, maar ik háát het echt om niks te doen! Ik wil hard werken, nieuwe dingen leren! Ik wil ervaringen opdoen en met zere handen en moeie benen mijn bed in stappen na een heftige, zware dag op de boerderij! Ik wil roodbruin verbrand zijn, de zwarte vegen op mijn gezicht hebben en zwarte randjes onder mijn nagels! Ik wil niet hoeven nadenken over wat ik de hele dag ga doen, omdat er amper tijd over is om nog iets anders te doen! Ik wil 's ochtends de koeien melken en daarna meteen door om stieren te castreren! Jongens, ik wil wat DOEN!!!!!!
Dus besloten we dat ik toch maar even met Brian moest gaan praten. Brian begreep waarschijnlijk niet uit mijn verhaal dat ik het baantje als kok liever niet wil, maar of er een mogelijkheid was dat ik een ander baantje kon krijgen. Waarschijnlijk dacht hij dat ik alleen vandaag wat anders wilde doen, dus ik ga morgen weer even met hem praten.
Maar anyways, vandaag ben ik met de school mee geweest fancing! Hekken bouwen dus, zoals wij ook met onze school gedaan hebben.
Het was een zware, lange, hete dag. Ik heb zwarte randjes onder mijn nagels, zere handen en moeie benen, ben verbrand op mijn armen en rug, ik heb nieuwe dingen geleerd en na mijn douche nog stééds de zwarte vegen op mijn gezicht. We hebben met zijn allen keihard gewerkt en een onwijs mooi hek neergezet. Ik heb super veel lol gehad met iedereen, vooral met Susi. Ik heb de scholieren verteld dat we gelukkig niet elke dag gaan fancing zoals vandaag (omdat het best zwaar en saai werk is) en dat we ook leuke dingen op de boerderij doen. Alhoewel ik daar een beetje gelogen heb, omdat ik fancing óók een onwijs leuk ding vind op de boerderij.

En guess what: Ik ben op en top gelukkig :)

Skippy the bush-kangaroo woensdag 25 november, Leconfield

Vandaag samen met Bart en Oli (Duitse jongen, werkt hier samen met Achim, voornamelijk paddick-work, net zoals Bart) weer aan fences gewerkt. Dit keer op een andere manier: in plaats van opbouwen hebben we ze afgebroken. Ijzerdraad uit stalen paaltjes trekken en oprollen dus. Best wel zwaar werk in de volle zon, maar met Bart is alles leuk en gezellig, en na een tijdje kregen we ook nog hulp van Achim en JT. Uit volle borst zongen we scoutingliedjes (aangezien Bart ook een idiote scout is, haha!) Voor drieën waren we klaar met onze klus en konden we terug naar de boerderij. Daar heb ik Susi en Hilton geholpen met de school, die bulls aan het castreren waren. Mijn favoriete klusje! :)

De rest van de dag heb ik nog wat kleine klusjes gedaan. Toen ik tegen het einde van de middag met Susi meeliep om de pot-kalfjes en het pot-lam te voeren, waren Richy en Crob daar ook. Dit zijn onze buren, ze wonen 5 km verderop :) Na een tijdje met hun gepraat te hebben vertelde Richy dat ze rond een uur of 7 gingen jagen op een kangaroo! Toen ik met glimmende ogen en een smile zei dat dat vet tof was, zei Susi dat wij ook wel mee konden. Met een big smile, koelbox met bier en onze camera's stapten Susi en ik achter in de truck! :D Tussendoor had ik nog even snel wat aardappelpuree en sperzieboontjes naar binnen gewerkt, en mijn oude broek aangedaan, maar heel veel had ik daar niet van geproefd. Ik ga mee jagen!!
Na ongeveer een kwartiertje rijden (en complete slappe lach bij Susi en mij, om niks natuurlijk) zagen we een paar kangaroo's. De truck werd gestopt en met een groot geweer (sorry jongens, ik ben de naam vergeten!) werd de kangaroo met een voltreffer neergehaald. Susi en ik werden op pad gestuurd om de kangaroo op te halen. Waarom konden ze dat beest niet iets minder uphill neerschieten?? Toen we bijna bij onze kill waren zagen we zijn buik bewegen. Shit, hij had een baby!! We hadden een kussensloop bij ons om de baby mee naar huis te nemen en daar op te laten groeien, maar jammer genoeg was hij nog veel te klein... Susi en ik baalde ontzettend, maar we moesten de Joey doodmaken. Hij was kleiner dan een konijntje, kaal en oerlelijk. Het leek wel een aliëntje! Susi pakte het krijsende diertje bij zijn achterpoten en sloeg het met z'n kop op een steen. Dit maakte ons een stuk minder trots op onze kill. Met een beetje treurig gezicht kwamen we terug met de kangaroo, toen we vertelden wat en hoe waren ook Crob, Hilton en Richy best geshockeerd. Maar helaas, that's the way it is, dus begonnen we met het undressen (villen) van het dier. Susi en ik hielden zijn poten vast terwijl Crob vooral het achterste deel van de kangaroo klaarmaakte om mee terug te nemen.
Onder het bloed en met een big big smile kwamen we terug bij het huis van Susi en Hilton, wat heel vlakbij Pinky's is. De studenten mochten niet weten dat wij mee geweest waren met de jacht, en ze mochten zéker niks weten over de baby. En natuurlijk konden ze ook mijn broek en armen (“beetje” rood) niet zien. Dus bleef ik nog een tijdje bij hun huis hangen. Hilton beloofde me dat ik mocht helpen met het uitbenen en in stukjes snijden van de kangaroo! COOL!! :D
Susi en ik blijken best wel op elkaar te lijken: Niet zeiken, lang leve de lol en hard werken is beter dan de hele dag niks doen. Het klikt super goed tussen ons en ik geloof dat dit nog best wel eens een soort vriendschap zou kunnen worden.

Butchery Donderdag 26 november, Leconfield

Vandaag weer met de jongens aan het fencen geweest. Voor de lunch waren we klaar met het hek en liepen we terug naar de boerderij. Toen we op de terugweg waren hoorden we een paar hele harde knallen. We wisten niet echt wat het was, misschien wel een vee-truck over een wildrooster, of iemand ver weg die ook aan het jagen was ofzo. Wel gek, midden op de dag.
Toen we terug kwamen bij de farm hoorden we dat het dak van Steve en Wibi (dochter van Brian) weggewaaid was! Niemand weet hoe het komt, waarschijnlijk is er door de warmte een soort wervelwind ontstaan en heeft het dak eraf geblazen. Bart, Oli, JT en Achim werden na de lunch meegenomen om bij hun te helpen. Ik heb een beetje rondgehangen bij de school: helpen met de Natural Horsemanship. Daarna nam Hilton mij mee naar hun huis waar ik de kangaroo heb ontbeend! Wat gaaf, ik heb het helemaal alleen gedaan! Het was soms best lastig, maar wel goed te doen. Ik ben ongeveer twee uur bezig geweest om beide poten te ontdoen van de mooie stukken vlees. Daarna heb ik alles in kleine lapjes gesneden en waren we klaar voor de barbecue!
Ik wist niet dat kangaroo zó lekker is, maar waarschijnlijk smaakt het nog 100x beter als je hem zelf geschoten en klaargemaakt hebt.

Het was de laatste avond voor deze school, dus werd er een feestje gebouwd. Deze school is veel hechter dan wij waren. Het is echt een groep en hebben het super gezellig. Aan het einde van de barbecue werd er nog een speech gehouden en werd Brian uit het diepst van hun hart bedankt voor de gave ervaring. Dit maakte voor Hilton en Brian een hoop goed, want vandaag hadden ze een klacht binnen gehad van iemand van onze school. Hoe en wat wil ik allemaal niet weten, maar deze school gaf ze gelukkig weer een grote glimlach.
Iedereen kon vol genoegen en tevreden na alweer een toffe dag te bed.