Bali, dag 5 - Verlaten stad

Zaterdag 12 juni, Bali, Lovina. – Verlaten stad

Vanochtend zijn we vroeg opgestaan om onze wandeling naar de bekende, toeristische waterval van Munduk te maken. Om 7.30 uur werden we verrast met een ontbijt in ons kleine hotelkamertje: 2 heerlijk geurende koppen Balinese koffie en ricecake, een soort poffertjes gemaakt van rijst, overgoten met kokos en palmsuiker. Wat een luxe weer!
De wandeling naar de waterval was langs een steile weg met hard rijdend verkeer. Toen we eindelijk in de jungle liepen, over een super glad paadje, waren we best opgelucht dat we het overleefd hadden!
Bij de waterval aangekomen was het echt de moeite waard. Een adembenemend grote massa water stortte 24 meter naar beneden. Na een paar foto's besloten we terug te gaan naar het stadje om vervoer te regelen richting Lovina. Vandaag zouden we naar het luxe, toeristische maar vooral relaxte en rustige Lovina gaan. Op de terugweg kwamen we langs een heel klein stalletje, waar de oude mevrouw potten op de toonbank had staan met felgekleurde balletjes. Het was duidelijk eten, maar wat het was konden we niet achter komen. We besloten het te vragen, en met het woordenboekje, aanwijzend en opschrijvend wisten we te vragen wat het was. Jammer genoeg was er geen Engels woord voor in ons woordenboekje dus weten we nog steeds niet wat het is. Het heette Kolang Kaling Fruit. Ondanks dat we geen idee hadden wat het was, besloten we het te proberen. Het was een super zoet en een beetje een jelly-substantie. Leuk om de lokale dingetjes te proberen!

Na twee uur in ons privé-busje gezeten te hebben (voor héél weinig geld), kwamen we aan in de lege straten van Lovina. Door de vriendelijke man werden we afgezet bij het hotel waar we een kijkje wilden nemen. Dit hotel bleek dure, maar ook erg goedkope, mooie kamers te hebben, dus besloten we daar te blijven. En het had een zwembad!
Toen we onze oriëntatie wandeling door de straten en langs het strand gingen maken, kwamen we toch tot een hele grote conclusie. Lovina wás ooit een toeristisch oord, maar tegenwoordig lijkt het weggedoken te zijn in treurigheid. De mensen lachen er niet, de handelaren en verkopers zijn dwingend, bijna angstaanjagend en de kinderen proberen je beloftes te laten maken waarvan je zelf weet dat je ze niet na gaat komen. Het lijkt alsof de hele stad wacht totdat zij weer op gaat bloeien, de mensen die je aanspreken lijken te wachten op iets, hopend dat jij, de toerist, het met je meegebracht hebt, maar eigenlijk weten ze al dat het niet gaat gebeuren. Het gevoel dat Mia en ik beiden heel sterk hadden was dat Lovina langzaam aan het wegzinken was in haar eigen ellende. Binnen de muren van de dure hotels is alles pracht en praal, maar zodra je één stap van het hotel-strand doet kom je in arme visserswijken met hutjes wat je bijna geen dak boven je hoofd meer mag noemen. Het strand is bezaaid met afval, de straten bewoond door daklozen en zwerfhonden en de restaurantjes zijn uitgestorven.
Eigenlijk zouden we hier twee dagen blijven, om even adem te halen van het reizen, te genieten van een massage en misschien zelfs wel een spa en daarna weer door te kunnen. Maar deze stad is zo deprimerend en beiden waren we mentaal uitgeput na 1,5 uur rondlopen, dat we besloten morgenochtend door te gaan naar Padang Bai.
's Avonds hebben we lekker gegeten in een van de drukker bezochte restaurants. De eigenaren bleken Nederlands te zijn en langzaam maar zeker kwamen we er achter dat bijna alle toeristen hier Nederlands zijn. Ik raakte aan de praat met Dick en Hannie (duidelijk Nederlands), en besloot samen met hun mee te gaan op een dolfijnentour morgenochtend om 6 uur. Het was heel gek om weer een echt gesprek te hebben in het Nederlands, een beetje moeilijk zelfs! Maar gelukkig wende het ook wel snel. Eigenlijk vind ik het helemaal niet leuk om Nederlands te spreken (dat kan ik m'n hele leven nog), maar misschien is het niet zo verkeerd om alvast even te oefenen voordat ik naar huis ga... ;-)