Bali, dag 2

Woensdag 9 juni, Bali, Seminyak, –

Toen ik gisteravond terugliep vanaf het restaurantje, waar ik voor 8 euro super de luxe gegeten en gedronken heb, begon ik mij toch wel iets af te vragen: Rijden ze in Indonesië aan de linker- of aan de rechterkant van de weg? Volgens mij weten ze het zelf ook niet helemaal: het verkeer is zo chaotisch dat de vele brommers tussen de taxi's doorschieten, opzoek naar een vrije route. Mijn overwegingen vanuit Australië om een brommertje of auto te huren laat ik dus bij deze schieten: Ik leef liever nog wat langer!
Mijn missie van vandaag was uit te zoeken wat ik de rest van mijn 2 weken hier ga doen: 'Waar wil ik heen, wat wil ik zien' maar vooral 'hoe kom ik daar?' Als je door de straten loopt is het meest gehoorde woordje toch wel 'Transport?' denk ik. Wil je hier als een koning leven, dan kan dat héél makkelijk: de brommertjes en vele taxi's zijn bereid om je werkelijk overal heen te brengen. Nou maakt dit het wel een stuk makkelijker om ergens te komen, alhoewel je wel erg moet uitkijken dat je niet afgezet wordt. Nu schijn ik een erg makkelijke prooi te zijn: Blonde haren, blauwe ogen, lichte huid en lang. Dit maakt Bali voor mij een stuk minder goedkoop, het Grote Spel van het Afdingen is voor ons blonde, lichte Europeanen een stuk moeilijker dan voor bijvoorbeeld Aziatische reizigers. Na een paar toerist-informatie stalletjes bezocht te hebben kwam ik er met een schok achter: Bijna alles is voor minimaal 2 personen! Een trip naar de vulkanen, het groene hart van Bali, maar zelfs georganiseerd transport naar de andere kant van het eiland of naar de Gili Eilanden is voor mij bijna onmogelijk. Bovendien is het allemaal veel minder leuk in je eentje. Ik zie mezelf niet in mijn eentje genieten in een Spa en ik zie mezelf ook niet met alleen een gids door de rijstvelden (sawa's) struinen. Wat zou ik graag wat meer mensen willen ontmoeten! Nu zit ik volgens mij ook niet echt in het backpackers-gebied, dus besloot ik een wandeling langs het strand te maken. Op mijn weg naar het strand werd ik aangesproken met 'Hello Beauty!'. Nu kijk ik hier niet eens meer voor om, want dat is het standaard verkooppraatje. Goed voor je ego, dat wel :)
Een paar seconden later werd ik ingehaald door een zongebruinde, blonde jongen. Jep, mét surfboard onder zijn arm, en volbloed Australisch! We raakten aan de praat en ik vroeg hem waar hij verbleef. Hij vertelde dat hij niet ver bij mijn hotel vandaan zat, maar dat er iets meer jongeren daar waren. We spraken af om samen te lunchen (want volgens Ben de Surfer was eten in je eentje helemaal niet leuk. Ik denk dat het een slappe versiertruuc was ;-) ) in het Hardrock Café van Bali!
Tijdens de lunch ontdekte ik dat hij een stuk ouder was dan dat hij er uit ziet: 38! Toen ik zei dat ik 20 was zag ik zijn gezicht vertrekken: Mislukt!
Om beleefd te zijn nodigde hij me uit om wat van Kuta te laten zien. Dit leek me wel gezellig en zo zaten we even later met zijn vrienden aan een Bintang-biertje in het zwembad van zijn hotel.
Toen een van zijn vrienden zijn tatoeage liet bijwerken, gingen we mee om te kijken. Het ziet er onwijs pijnlijk uit...! Daarna besloot ik dat het tijd was om weer mijn eigen weggetje te gaan, dus heb ik Ben de Surfer achtergelaten bij zijn vrienden. Op de terugweg kocht ik water bij een vriendelijk oud vrouwtje, die mij wat zinnetjes Bahasa Indonesia leerde. Toen ik wegliep zei ik heel stoer 'Selamat Malam!' waarop ik meteen gecorrigeerd werd: 'Selamat Jala, joe djust told mie sliep wel swiethart!' Lachend kwam ik tot de conclusie dat ik toch wel blij ben dat men hier behoorlijk goed engels spreekt!

Op mijn weg naar het restaurantje waar ik nu zit te eten (en waar ik weer gratis WiFi heb, dus hebben jullie weer geluk met een update!), kwam ik tot nog een conclusie. Al die kleine kinderen op de straat die je armbandjes proberen te verkopen zijn niet te weerstaan. Twee prachtige jonge meiden, 7 of 8 jaar oud, met geweldig mooie ogen. In vloeiend engels proberen ze je een gevlochten armbandje te verkopen, of vragen om een 'gold coin', de Australische 1 en 2 dollars. Hier kunnen zij weer nieuwe, 'gouden' armbanden van maken. Vooral de wetendheid dat hun ouders hen niet thuis laten komen voordat ze alle armbandjes verkocht hebben en de smekende ogen of je een flesje drinken voor ze wilt kopen: Hier is mijn hart niet sterk genoeg voor! Ik besloot de twee meisjes allebei een 20ct van Australië te geven, aangezien ik geen gold coins meer heb. Binnen een mum van tijd had ik ook nog eens 6 jonge jochies om me heen! Met armbandjes en smekend om een muntstuk. Zucht! Stug doorlopen is het enige wat werkt, alhoewel ik ze graag allemaal een munt had willen geven en alle armbandjes van ze had willen kopen...
Wat kan een mens zich bezwaard voelen met het feit 'rijk' te zijn. En dan ben ik niet eens echt rijk, omdat ik al een zware tijd ga krijgen om niet blut thuis te komen! Bali is prachtig, maar heeft zeker ook zijn schaduwkanten.